Terug thuis!

Hey trouwe blog-volgeling,
We zijn wel en gezond back home. De tocht zaterdag door Rwanda was prachtig langs de vele rijstvelden, het natuurpark met gorilla's (naar't schijnt), kleine authentieke dorpen en landbouwgebieden, over zeer goede wegen. Fietsen is gezond en het ideale transportmiddel voor extra mens en veel veel bagage, dat hebben ze daar wel begrepen. Perfecte timing van drop off aan de vlieghaven. Nachtvlucht is geen pretje, slapen is beperkt tot ogen dicht doen, maar we zijn gesterkt door ons Bukavu avontuur en konden met de glimlach Belgische bodem betreden. Kristine is jarig vandaag, HP B-day!!
De missie is voorbij, de indrukken (zowel pro als contra) waren zeer gevarieerd. Ik besef nu pas hoe moeilijk ze het hebben in Congo enerzijds, maar ook hoe moeilijk het is om ze vooruit te helpen. De wil is er maar dat is niet voldoende......
Ik hoop dat de foto's het verhaal dat Nick bij elkaar heeft gesprokkeld via onze dagelijkse sms-contactjes beeldend zijn (perfect story-writer mijn superman! heeft 2 weken onze 2 pubers en poes gevoed en gelukkig gemaakt). Elke avond tot 21.30 u bezig met huishouden, thanks!
Ook "artsen zonder vakantie" ben ik dankbaar voor de unieke kans en perfecte begeleiding van hun missies.

---> foto's

Gepakt

Laatste dag op de kliniek doorgebracht, deels in een langdradige en stereotiepe debriefing. Na de middag toch nog een interessante patiënt gekregen. Maar de participatie van de lokale medewerkers was weer zeer minimaal - enkel toekijken.
Ondertussen zijn alle zakken gepakt en is iedereen klaar om de terugreis te beginnen morgenvroeg. Weer eerst enkele uren op de weg naar Rwanda en dan het vliegtuig op. Aankomst op Zaventem op zondag om 6u.

Laatste dag in centrum

Vandaag voor de laatste keer naar het het Heri Kwetu centrum. Nog eens een poging doen om de plaatselijke kiné's te leren spelen met de kinderen en reacties uit te lokken.
Vanavond superlekkere frieten gegeten bij de big boss, een zeer vrome zuster van 74 die van aanpakken weet en zeer respect geniet van de plaatselijke bevolking. Ze heeft ondanks haar leeftijd de touwtjes strak in handen.
Morgen staat er nog een debriefing en een cadeaumoment gepland. Klink weer allemaal heel officieel en belangrijk.
(Blijkbaar is het momenteel weer zeer onrustig in Goma. Gelukkig dat de missie nog op het laatste moment werd veranderd)

Laatste loodjes - bijna

De laatste dagen zijn aangebroken. Zaterdag vertrekt de missie terug naar Rwanda en verder naar België. De plaatselijke kinesisten voelen het einde naderen en beginnen te polsen naar hun afscheidscadeau.
In het klooster heeft Leen een nieuwe buurman gekregen die blijkbaar iedereen met luide stem laat meegenieten van zijn talrijke GSM gesprekken. Hopelijk werken de oordopjes. Anders zou ik morgen niet graag een patiëntje zijn.

All smiles

Eindelijk eens een paar patiëntjes die niet de hele tijd weenden en zelf konden glimlachen. Maakt het vroege opstaan toch goed (elke dag vertrek aan het klooster om 7u30!). Vanaf 16u is het wel elke dag zeer relax. Het ontbreken aan afwisseling begint toch wel wat te wegen.
Van het materiaal dat mee naar daar is verhuist zijn vooral de bellenblaas en de scratchbal de grote favorieten. De kinderen zijn het speelgoed wel niet gewoon en moeten er eigenlijk eerst nog mee leren spelen.

Heri Kwetu

Heri Kwetu is geen Congolees scheldwoord maar de naam van het gehandicapten centrum waar Leen haar kennis probeert door te geven. Ze hebben zelfs een website: www.herikwetu.org.
Vanmorgen weer vroeg uit de veren om de Bobath filosofie samen te vatten en later door te geven tijdens een evaluatie met het gehele team van de kliniek. Bespreking over het doel van kine en de werking. Daarna nog behandelingen tot 15:30.
Van de behandelingen is niet veel terecht gekomen. Na de meeting werden ze door de kliniek gegijzeld om de kine te organiseren. Resultaat: 4 pagina's met opmerkingen die dan prompt 3 keer werden gekopieerd. Kwestie van de bureaucratie te onderhouden.

Rustige zondag

Wat doe je als je als je op zondag in het midden van Afrika zit? Juist. Dan ga je naar de mis. Zeker als je weet dat een mis in die landen een iets kleurrijkere gebeurtenis is als bij ons. Ik ben benieuwd naar de  filmpjes die Leen van de bijeenkomst zou hebben gemaakt.
Vanavond een feestje met kip, frietjes en een zure, witte wijn. En op tijd in bed. Morgen is er weer een zware werkdag.

Eindelijk weekend

Na wat werken in de voormiddag was er na de middag toch even tijd om een wandeling te maken in de omgeving en wat foto's te nemen voor het thuisfront. Het is hier niet alleen in het ziekenhuis chaotisch. Na de wandeling wat chillen met gezang in de achtergrond. Relax...

Doorbraak ... of toch niet.

Na een onrustige nacht ging Leen vandaag alleen op pad (Kristine bleef ziek achter), gewapend met enkele nieuwe ideeën om uit te proberen. Met succes. Ze is er in geslaagd om de plaatselijke kinesist actief te krijgen tot grote hilariteit van de zaalpatiënten. Naar eigen zeggen heeft ze de gendarme gespeeld en promotie gevoerd voor kine zonder dure medicatie.
Na de middag was de situatie weer omgekeerd. Blijkbaar is de zorg in Congo een excuus om goed geld te verdienen en moet er voor het minste betaald worden. Een therapie is pas goed als er kilo's plaaster worden gebruikt met de nodige pijn en ongemak tot gevolg. Maar babbelen kunnen ze als de beste.
Morgen wordt er ook gewerkt tussen 8u en 12u30. Daarna weekend!

Cry babies

Leen heeft vandaag een stormloop van ongeveer 50 babies en peuters te verwerken gekregen. De babies konden zelfs nog niet zitten dus daar was wat werk aan. Een blanke kinesiste is daar niet echt gekend en wat intimiderend voor de kindjes. Die hebben daar dan ook prompt op gereageerd door luidruchtig hun longen te oefenen.
Ik zal ondertussen maar al een kamer klaarmaken want er blijkbaar een dansende kinesist die bij Leen wil komen werken en wonen!

Mixed emotions

Het was blijkbaar weer een dag met ups en downs. Vanmiddag kreeg ik een SMS met ongeveer deze tekst: "My god! Dit is 200% zinloos in de kliniek! Vies en uitbuiting (ze kicken hier op medicatie). Maar er is geen controle of de behandeling zinvol of effectief is. Maf! Zot!"
Een bericht dat ze wat later naar Lisa stuurde hebben we nog niet helemaal kunnen ontcijferen (gebeurt soms wel eens met SMS-en van Leen :)). Het was wel duidelijk dat ze niet onder de indruk was van het onderwijs niveau: "Ze gaan hier ook naar school, maar ze kunnen nog niet tellen van 1 tot 10."
(nvdr. Ik denk dat we hier mogen spreken van een duidelijk geval van cultuur-shock)
Een berichtje vanavond was iets positiever. Ze zaten pinten te pakken, te kletsen en keken uit naar het avondeten. Douchen was er nog wel niet bij.

Kine demonstratie

Samenvatting van enkele SMS-en:
Leen is vandaag aan de slag gegaan in het revalidatiecentrum. Om 7u30 worden ze bij hun klooster opgepikt en worden naar het centrum gebracht. Het werk met de kinderen daar bevalt duidelijk beter dan gisteren in de kliniek. Ze heeft naar eigen zeggen hard gewerkt maar had wel wat meer inzet van de aanwezige kinesisten verwacht. Blijkbaar staan ze wel geïnteresseerd mee te kijken maar hebben niet de neiging om te helpen.
Later op de avond heb ik nog een bericht ontvangen waarin gemeld werd dat ze zonder water zitten, dat het stinkt en dat ze één of ander miserabel beestje te eten hadden gekregen. Over de aard van het beest waren de meningen verdeeld: kip, konijn of poes.

First day on the job

Update via telefoon:
Leen is vandaag voor haar eerste werkdag naar het lokale ziekenhuis geweest. De toestand van de patiënten is blijkbaar toch ernstiger dan ze had verwacht en de omstandigheden in het ziekenhuis schrijnend. Zo te horen was het een beetje een vuurdoop waarbij ze zich heeft afgevraagd waarom ze aan dit avontuur is begonnen. Morgen gaan ze naar het revalidatiecentrum waar ze de volgende weken zal werken. Leen zei te hopen dat de toestand daar wat minder schrijnend is.
Het wordt allemaal wel wat dragelijker gemaakt doordat ze allemaal samen met drie andere "artsen zonder vakantie" (een arts, een laborante en een kinesiste) doet. Omdat de verplaatsingen ook altijd in groep gebeuren heeft ze zich nog nooit onveilig gevoeld.
Ze logeren in een klooster (bij de 'paterkes') met elk een eigen kamer, maar wel met enkele vergeten gewoonten (bidden voor ze eten krijgen!). Breedband internet met wifi is niet echt wijd verspreid. Er is een internet-café in de buurt maar dat is vanaf 16u gesloten. De updates zullen dus via SMS of telefoon blijven komen.
Enkele quotes:
- "Ze lopen wel allemaal rond met een gsm waarmee ze constant aan het sms-en zijn maar hebben soms maar 1 schoen aan."
- "Als het hier regent, dan regent het echt met bakken!"
- "Die maniok is wel te eten ... als je er maar genoeg rijst over kapt."

Bukavu - aankomst

Leen is na een lange rit gearriveerd op haar eindbestemming, Bukavu. Ze geïnstalleerd in een eigen kamer met prive douche en wc.

Dag 2 - Van Kigali naar Bukavu

Op dag twee staat nog een rit over de weg van ongeveer 6 uur op het programma van Kigali naar Bukavu.

Update ontvangen zondag ochtend (SMS): "Exotische vogels vanaf 4u, fruitig ontbijt en wit ei. Op weg in een gammele bus."

(Met "wit ei" verwijst Leen waarschijnlijk naar het feit dat een eidooier niet overal even mooi geel is zoals wij dit in onze contreien gewoon zijn.)

Dag 1 - Vertrek

Leen is zaterdag met verschillende medereizigers van Artsen Zonder Vakantie vertrokken naar Congo.
Update ontvangen op zaterdag avond via SMS: "Supervlucht, op tijd en individuele TV. Zitten nu in een pizzeria met zicht op de stad. Leuke start!"